De transformationele leider

Corona heeft remote- en thuiswerken een boost gegeven. Voor veel medewerkers is dit een verademing en een niet meer weg te denken ‘verworven’ recht. De balans werk en privé lijkt voor velen gezonder, al kennen ook velen de worsteling van ‘wanneer sluit je de dag nou af?’. Veel organisaties proberen hier, gezien de krappe arbeidsmarkt, op in te spelen en geven met ‘thuiswerkbeleid’ een nieuwe dimensie aan het arbeidsvoorwaardenpakket. Allemaal zeer logisch en een ‘kwestie van vraag en aanbod’ zullen velen zeggen. Niemand durft echter te voorspellen of dit blijvend is of onderhevig aan de economische resultaten.

Maar aan deze veranderende omgeving zitten uiteraard ook een aantal keerzijdes die wij met enige regelmaat horen van zowel opdrachtgevers als kandidaten. Hoe bewaak of creëer je een cultuur als mensen elkaar minder zien en informele contactmomenten sporadischer worden? Veel (meestal grote) organisaties maken beleid dat vergaderen en ‘ontmoeten’ op kantoor kan plaatsvinden. Kantines worden massaal omgebouwd tot hippe koffiebars en lounge-omgevingen. En ja, hier wordt dan zeker gebruik van gemaakt. De prangende vraag is, is dit voldoende voor de bedrijfscultuur? Komen hier eigenlijk wel de ‘juiste mensen’ op af? En weerspiegelt deze mix mensen, de organisatie?

Vergaderen is voor velen de primaire aanleiding om naar kantoor te komen. Maar niet iedereen vergadert even frequent. Daarbij speelt de grootte van de organisatie ook een rol. Kunnen kleine organisaties wel dezelfde faciliteiten bieden of is dit voor hen als een olietanker in de vijver onrealiseerbaar? Bovendien is er een grote groep die überhaupt niet thuis kan werken (denk aan een productieomgeving). Wat doet dit met de onderlinge verhoudingen? ‘Kwestie van pech’ of is dit eigenlijk de welbekende ‘roze olifant’ die veel leiders liever niet willen zien?